Kasten Yaralama Sonucu Ölüme Neden Olma

5237 sayılı Türk Ceza Kanunu, neticesi sebebiyle ağırlaşmış suçlarda istenmeyen neticeden sorumluluğu, bu netice bakımından en azından taksirle hareket edilmesine bağlı kılmıştır (m. 23). Ceza hukukumuzun tarihsel sürecinde bir kilometre taşı olarak kabul edebileceğimiz 23. maddedeki bu düzenlemeyle, dayanağını mülga 765 sayılı TCK’nın 45. maddesinden alan objektif sorumluluğa dayalı ceza sorumluluğu anlayışı terk edilmiştir. Kasten yaralama sonucu ölüme neden olma suçu (m. 87/4), uygulamada en fazla müracaat edilen neticesi sebebiyle ağırlaşmış suç tipidir. Bunun bir sonucu olarak da bu suçun, neticesi sebebiyle ağırlaşmış suçlara ilişkin 23. maddede öngörülen bu yeni yaklaşımın sonuçlarının üzerinde en fazla hissedileceği suç tipi olduğunu söylemek mümkündür. Bu doğrultuda bu çalışmada öncelikle 5237 sayılı TCK’nın 23. maddesinde düzenlenmiş olan neticesi sebebiyle ağırlaşmış suç konusu kısaca ele alınmış, daha sonra da bu suç türüne ilişkin belirlediğimiz esaslar çerçevesinde tez konumuz olan 5237 sayılı TCK’nın neticesi sebebiyle ağırlaşmış yaralama başlıklı 87. maddesinin dördüncü fıkrasında düzenlenmiş olan kasten yaralama sonucu ölüme neden olma suçunun özellikleri, unsurları ve uygulama koşulları incelenmiştir. Bu inceleme yapılırken konunun 765 sayılı TCK döneminde düzenleniş biçimi, öğretinin ve uygulamanın konuya yaklaşımı, 5237 sayılı TCK’daki yeni düzenlemeler ve konunun Amerikan ceza hukukundaki düzenlenişi karşılaştırmalı olarak ortaya konmaya çalışılmıştır.